Patrick Artus ve Marie-Paule Virard, "Capitalism's Last Chance"da, 1980'lerin başında Margaret Thatcher ve Ronald Reagan tarafından başlatılan muhafazakar devrim, Refah Devleti'nin ve düşüncenin külleri arasında sona erdi. Milton Friedman'dan ilham alan kapitalizm ve onun yüzsüz ilkeleri (ticari liberalizasyon, devletin rolündeki düşüş, amansız sendikasızlaştırma arayışı, yüksek karlılık sermayesi için inatçı talep, hissedarın kutsal önceliği) hızla yayılması kadar açık ve nettir. Duyarlılıkları veya iknaları ne olursa olsun, gezegenin karar vericilerinin çoğunun artık sapmaya cesaret edemediği doxa olmak. Demir Leydi'nin ünlü "Alternatifi yok" ifadesi artık kolektif psişeye o kadar iyi işlenmiştir ki, çalışanların kendileri refah yaratmak için makine tarafından unutulmaya razı olmuş ve daha fazlasını talep etmeye cesaret edememiştir. hissedarlar ile kazanç sağlar.
Neo-liberal kapitalizmin egemen olduğu bu nedenle birçokları için açıktır. Ancak, gezegenin bir ucundan diğer ucuna neredeyse her yerde zafer kazandığı bir zamanda, hayatta kalması giderek daha şüpheli hale gelecektir. Hatta çöküşünü bile görebilirdik. En azından neoliberal kapitalizmin verdiği sözlerin hepsini tutamadığı “Kapitalizmin Son Şansı”nın iki yazarının ortaya koyduğu teşhis bu.
Bu çıkmazdan çıkmak mümkün mü? Stephanie Kelton tarafından öne sürülen ve merkez bankalarının (FED, ECB, BoJ) örtük olarak benimsemiş göründüğü Modern Para Teorisi, güvenilir bir alternatif olarak kabul edilebilir mi? Patrick Artus bize cevap veriyor.
Her şey büyüme (eğitim, araştırma ve geliştirme) için bir araya geliyor gibi görünüyor ve orada değil, verimlilik kazanımları dengeleniyor, alıntı yapıyorum, "büyük bir anlaşılmaz nokta var"
Belki fiziksel sınırlar da dahil olmak üzere sınırlar oldukça basit?